بیست فیلم برگزیده نظرسنجی بهترین فیلم‌های پس از انقلاب مصداق‌های خوبی‌اند برای همین موضوع. فیلم‌هایی که علاوه بر تنوع ژانر و گونه، و همچنین تنوع در محتوا و پیام، هم از نظر تکنیکی و فرمی آثار شاخص و قابل بحث سینمای پس از انقلاب‌اند. هم پیامی که منتقل می‌کنند همان چیزی‌ست که باید باشد و مورد نظر «هنر انقلاب» است.
به باور من با این ابزار پیام‌های دین خود را به جامعه جهانی خواهیم رساند با تولید محصول خوب عرصه محصولات بد تنگ می‌شود. راه حل مبارزه با محصولات بد نیز تولید محصول خوب است.
مسئله اصلی، جدایی روشنفکران ما از مردم است؛ که ریشه‌دار است و تاریخی؛ و جای بحث، تحقیق و آسیب‌شناسی جدی دارد. معضل، وقتی وخیم‌تر می‌شود که این جدایی با تاختن به مردم – به مخاطب – پر شود؛ نه در برخورد و نقد خود. و این تراژدی، وقتی با فضل‌فروشی و «افتخار» بر این انفصال توأم شود، دیگر کمدی می‌شود.
آنها بدون دركی عمیق از تاریخ و ضرورت‌های آن سعی كرده‌اند كه از قبول تقدیر تاریخی انقلاب استنكاف ورزند و لذا، چونان كبكی كه سر در برف برده است، خود را نسبت به انقلاب اسلامی و آثار تاریخی و جهانی آن به غفلت زده‌اند و البته انتظاری هم نباید داشت كه تحول فرهنگی آرمانی ما به توسط كسانی كه اعتقادی به اصل آن ندارند بنیان نهاده شود؛ دوران ظهور هنرمندان نسل انقلاب از این پس فراخواهد رسید و هنر انقلاب برای انجام وظیفه‌ی تاریخی خویش آماده خواهد شد.
سینمای اسلامی، ارکان خاص خودش را دارد؛ ۱. واقعیت یا تخیلی که ریشه در حقانیت دارد ۲. عبرت آموزی ۳. خدامحوری ۴. معناگرایی ۵. قصه زیبا. اینها محورهای سینما و سریال سازی مذهبی هستند.اصلا در یوسف مباحث کاذب وجود ندارد، ولی مردم دوست دارند و می بینند، چرا؟ چون واقعیت است و با فطرت ارتباط برقرار می کند. دروغ با فطرت ارتباط برقرار نمی کند. سینمای موجود توهم، خیال بافی و منفصل از حق است.
چرا کنار مساجد نباید سینما باشد؟ علت این است که ما سینما را عملاً تحریم کرده‌ایم. امام خمینی(ره) فرمود: «ما با سینما مخالف نیستیم ما با فحشا مخالف‌ایم» چقدر ما حزب اللهی را واداشته‌ایم تا هنرمند و هنرپیشه شود؟ نگذاشتیم بلکه منع‌اش هم کردیم.
یک فیلم قصه گوی ساده است، یک اثر ساده و قابل تامل و البته دیدنی. ضعفهای فیلم کم شمارند و به عنوان یک فیلم اول از پختگی و سرراستی لازم برخوردار است. فیلم قصه تلخ خود را بدون زجرکش بیننده تعریف می کند.
ویژگی مشترک جان اف کندی و محمدعلی رجایی، رؤسای جمهور ایران و آمریکا ترور شدن در زمان تصدی پست ریاست‌جمهوری و مبهم و مشکوک بودن پرونده ترور آنهاست، اما تفاوتی در نگاه سینما به آنها وجود دارد.
در هنر و سینما، این فرم است که محتوا می‌سازد و تا وقتی فرم نباشد -و بلدی- محتوایی در کار نیست؛ چه ارزشی، چه غیر‌ارزشی. تقدم محتوا بر فرم، ضد هنر است یا حداکثر «هنر» ایدئولوژی‌زده و شعاری است و معوق.
